Με αγωνία περίμενε η αγορά τις τιμές των νέων διζωνικών τιμολογίων που θα προσέφεραν οι Πάροχοι με την ευκαιρία της πολυδιαφημισμένης έναρξης ισχύος τους τον Φεβρουάριο. Άνθρακες ο θησαυρός. Στον πρώτο από τους παρακάτω Πίνακες παρουσιάζεται το Πράσινο (Ειδικό) Διζωνικό τιμολόγιο του δεσπόζοντα Παρόχου (Γ1Ν). Καμία ορατή διαφορά με το γυμνό μάτι μεταξύ των δύο μηνών (Ιανουαρίου και Φεβρουαρίου). Οι τιμές, τόσο στην υψηλή ζώνη όσο και στην χαμηλή, παραμένουν οι ίδιες – όπως και η διαφορά μεταξύ τους. Για την ακρίβεια η διαφορά μεγάλωσε κατά 0,00004 ευρώ την κιλοβατώρα.
Αυτό σημαίνει ότι η αγορά, εκπροσωπούμενη από τον υπό κρατικό έλεγχο δεσπόζοντα Πάροχο, δεν πήρε το μήνυμα του κράτους και αδιαφόρησε πλήρως για το νέο ζωνικό ωράριο (πράγμα που στην περίπτωση του υπό κρατικό έλεγχο Παρόχου αποτελεί ευχάριστη έκπληξη). Ο στόχος του κράτους να μειωθεί η τιμή του ρεύματος με τα νέα διζωνικά τιμολόγια δεν θα επιτευχθεί – τουλάχιστον προς το παρόν (στην ελληνική αγορά ρεύματος, όπως είναι γνωστό, τα θαύματα διαρκούν ένα μήνα).
Στον δεύτερο Πίνακα παρουσιάζονται τα στοιχεία που υποδεικνύουν το πόσο απίθανο είναι να επιτευχθεί ο δεύτερος στόχος του κράτους – η μετατόπιση φορτίου στις ώρες παραγωγής των ΑΠΕ. Ένας μέσος καταναλωτής θα εξοικονομήσει με τα τιμολόγια που ανακοινώθηκαν ένα ποσό μικρότερο του ενός (1) ευρώ τον μήνα (περίπου 70 λεπτά) για κάθε 10 ποσοστιαίες μονάδες μετατόπισης του φορτίου του στην ζώνη χαμηλής χρέωσης*. Ο γράφων υποθέτει ότι για να υπάρξει αξιοσημείωτη μετατόπιση, η χαμηλή χρέωση θα πρέπει να είναι χαμηλότερη από το 50% της υψηλής. Θα είναι ενδιαφέρον να δούμε τα στοιχεία των Παρόχων σχετικά με την συμπεριφορά των καταναλωτών τους επόμενους μήνες.
Το γενικό συμπέρασμα από την προσπάθεια αυτή του κράτους είναι ότι κατέληξε σε γελιοποίηση της “καινοτομίας” των ζωνικών τιμολογίων. Θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν, παράλληλα με τις εντολές στον κρατικό ΔΕΔΔΗΕ, δίνονταν τα κατάλληλα κίνητρα στους Παρόχους να συμμετάσχουν στην “δουλειά”. Των οποίων το κίνητρο, είναι (ή θα έπρεπε να είναι) το κέρδος (ή η αποφυγή ζημιών) και όχι η αποφυγή της γελιοποίησης (που δεν φαίνεται να είναι κίνητρο για το κράτος). Ας γίνει αυτό μάθημα για τους “έξυπνους” μετρητές. Γιατί στην περίπτωσή τους δεν κινδυνεύει μόνο η αξιοπιστία του κράτους (όση έχει απομείνει) αλλά και μια μεγάλη επένδυση.
* Η οποία εκτός των άλλων είναι λιγότερο ελκυστική στην χρήση από τη προηγούμενη για τους καταναλωτές – ιδιαίτερα το νυκτερινό τμήμα της
