Η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (και Αποβλήτων και Υδάτων!) ξύπνησε από τον λήθαργο της ξαφνικά τον Ιούνιο (λήθαργο που ο γράφων είχε – λανθασμένα από ότι φαίνεται – παρεξηγήσει ως Λευκή Απεργία) και δημοσίευσε για πρώτη φορά στα χρονικά ένα Πίνακα στον οποίο εμφανίζονται οι μετακινήσεις (αλλαγές) μεταξύ των Παρόχων στην αγορά ρεύματος το 2023 (στην Χαμηλή και Μέση Τάση – το παρόν σημείωμα αναφέρεται στην Χαμηλή Τάση και πιο συγκεκριμένα στον αριθμό μετρητών).
Ο Πίνακας αυτός πιστοποιεί με τον πιο εναργή τρόπο την παταγώδη αποτυχία του κράτους – είκοσι τέσσερα χρόνια μετά από την υποτιθέμενη απελευθέρωση της αγοράς – να εξασφαλίσει την ομαλή λειτουργία του ανταγωνισμού στην λιανική αγορά ηλεκτρισμού. Είναι πλέον εμφανές ότι το ελληνικό κράτος όχι μόνο δεν μπορεί αλλά -χειρότερα- δεν θέλει να υπάρχει ανταγωνισμός στο ρεύμα.
Η ανάλυσή μας παρουσιάζεται συνοπτικά στον παρακάτω Πίνακα που είναι κατασκευασμένος από επεξεργασία των στοιχείων της ΡΑΑΕΥ. Οι παρατηρήσεις μας:
Ο συνολικός αριθμός αλλαγών (890.000) φαίνεται σχετικά υψηλός (11% στο σύνολο των μετρητών). Από αυτούς όμως ένα πολύ σημαντικό μέρος (341.000) έγιναν για λόγους που δεν είχαν σχέση με τον ανταγωνισμό (δηλαδή δεν ήταν αποφάσεις των καταναλωτών) ή ήταν επιστροφές στην ΔΕΗ – κίνηση προς μειωμένο ανταγωνισμό. Το χειρότερο όμως είναι ότι από τις 550.000 αλλαγές παρόχου που έγιναν με βάση αποφάσεις των καταναλωτών η μεγάλη πλειοψηφία (392.000) αφορούσε αλλαγές μεταξύ εναλλακτικών και μόνο 160.000 καταναλωτές που επέλεξαν να φύγουν από την ΔΕΗ.
Να σημειωθεί ότι αριθμοί αφορούν μετρητές και όχι καταναλωτές. Επειδή αντιστοιχούν περισσότεροι από ένας μετρητής ανά καταναλωτή, ο αριθμός των καταναλωτών που άλλαξαν Πάροχο είναι πολύ μικρότερος από τους 550.000. Αν προστεθεί το (υπαρκτό) σενάριο του ενεργειακού τουρισμού (περισσότερες από μια αλλαγές ανά καταναλωτή τον χρόνο) φθάνουμε στο -εντυπωσιακό- συμπέρασμα ότι οι πραγματικά ενεργοί καταναλωτές ρεύματος στην Ελλάδα δεν ξεπερνούν ίσως τους 200.000.
Η εικόνα αυτή μπορεί να χαρακτηρισθεί ως δυστοπική
Οι καταναλωτές στην συντριπτική τους πλειοψηφία παραμένουν ανενεργοί – σε τιμολόγια και ιδιαίτερα τα πράσινα (κυρίως του δεσπόζοντα παρόχου) που είναι τα ακριβότερα στην αγορά. Η απώλεια σε εξοικονόμηση είναι της τάξεως των 250 ευρώ τον χρόνο για τον μέσο καταναλωτή και δεκάδες εκατομμύρια τον μήνα για το σύνολο των καταναλωτών.
Οι εναλλακτικοί Πάροχοι ακολουθούν εμπορικές στρατηγικές που υπονομεύουν την οικονομική τους υγεία δεδομένου ότι δαπανούν τεράστια ποσά για την προσέλκυση πελατών που σε ποσοστό μέχρι και 80% θα φύγουν πριν περάσει αρκετός χρόνος για να αποσβεσθεί η επένδυση σ’ αυτούς. Ο δεσπόζων Πάροχος (που δεν έχει ανάγκη να προσελκύσει πελάτες) διατηρεί έτσι την θέση του – το μερίδιο αγοράς του έχει μείνει σταθερό εδώ και τρία περίπου χρόνια.
Αυτό οδηγεί σε μια αγορά που δεν είναι διεκδικίσιμη και αναπότρεπτα στο προβλεπτό μέλλον θα καταλήξει να έχει την νεοελληνική παραδοσιακή δομή του ενός υπό κρατικό έλεγχο και των τριών-τεσσάρων κρατικοδίαιτων προυχόντων – όπως στις τράπεζες και τις τηλεπικοινωνίες. Περιττό ίσως να αναφερθεί ότι η δομή αυτή προσιδιάζει σε χώρες του Τρίτου Κόσμου και όχι σε αυτές των χωρών μελών της ΕΕ (ακόμα και αυτών που ήταν πρώην μέλη της Κομεκόν).
