Οι αποφάσεις του κράτους για την “παγιοποίηση” των ρυθμιζόμενων χρεώσεων στο ρεύμα (από τον Μάϊο του ’23), συνδυαζόμενες με τα αυξημένα πάγια των σταθερών τιμολογίων και την πρόσφατη απόφαση του δεσπόζοντα παρόχου να χαμηλώσει το μηνιαίο όριο χαμηλής χρέωσης (στο ειδικό τιμολόγιο) έχουν διευρύνει το χάσμα ανάμεσα στην τιμή που πληρώνουν οι μεγάλοι καταναλωτές σε σχέση με τους μικρότερους. Τα στοιχεία που παρουσιάζονται στον παρακάτω Πίνακα δίνουν την εικόνα.
Ένας μεγάλος καταναλωτής, με 5 μεγαβατώρες τον χρόνο, πληρώνει το ρεύμα με τιμή σχεδόν 20% φθηνότερη σε σχέση με ένα μικρότερο που καταναλώνει 2,5 μεγαβατώρες. Αυτό οφείλεται κυρίως στην πολύ υψηλότερη τιμή των ρυθμιζόμενων χρεώσεων για τον μικρό καταναλωτή – πάνω από 40%. Αυτό γιατί ένας καταναλωτής ρεύματος (σε φθηνό σταθερό τιμολόγιο), ανεξάρτητα από την κατανάλωσή του, πληρώνει 270 ευρώ ετησίως για πάγια πριν καταναλώσει την πρώτη του κιλοβατώρα.
Παρ’ όλο που η αλλαγή αυτή στην δομή των τιμολογίων είναι ριζική και πρωτοφανής στην ιστορία της ελληνικής αγοράς ρεύματος (όντας ίσως πιο ριζοσπαστική συγκρινόμενη και με τις υπόλοιπες πολιτισμένες χώρες της ΕΕ) δεν έχει γίνει γνωστή ευρέως στους καταναλωτές ενώ είναι πιο σημαντική από τα “πορτοκαλί” τιμολόγια (πόσο μάλλον τα επερχόμενα “κόκκινα”), το “μεσημβρινό” διζωνικό τιμολόγιο την “μηνιαία” καταμέτρηση – όλες τις “μεταρρυθμίσεις” που προωθεί το κράτος τα τελευταία χρόνια. Είναι σημαντική γιατί όλες αυτές οι “καινοτομίες” χάνουν μέρος της αξίας τους όσο μεγαλύτερο είναι το ποσοστό του λογαριασμού που είναι πάγιο.
Η αλλαγή στην δομή των τιμολογίων είναι μια πολιτική που εξυπηρετεί ένα καλά κρυμμένο στόχο: Την επίτευξη του Net Zero μέσω του “εξηλεκτρισμού των πάντων”. Η λογική είναι ότι το κόστος της πρόσθετης κιλοβατώρας πρέπει να μειωθεί έτσι ώστε να έχουν κίνητρο οι πολίτες να υποκαταστήσουν άλλες πηγές ενέργειας με τον ηλεκτρισμό. Που αναμένεται στο μέλλον να έχει (σχεδόν) μηδενικό μεταβλητό κόστος στην ουτοπία του συστήματος με ΑΠΕ και μπαταρίες μόνο. ‘Όταν δεν θα χρειάζεται μετρητής ούτε καν “έξυπνος”, αφού ο λογαριασμός θα είναι ένα πάγιο – όπως τώρα στο κινητό!.
Υποθέτουμε ότι ο στόχος είναι καλά κρυμμένος γιατί α) βραχυπρόθεσμα η πολιτική είναι αντίστροφα αναδιανεμητική. Οι μικροί καταναλωτές – που κατά τεκμήριο είναι οι λιγότερο προνομιούχοι – πληρώνουν ακριβότερα το ρεύμα και β) ο στόχος της ουτοπίας του Net Zero υπόκειται στον νόμο του λόρδου Κέυνς: Μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί. Πράγμα στο οποίο συμφωνούν και οι περισσότεροι κοινοί θνητοί.
Αν το παρόν σημείωμα έχει μια πρακτική χρησιμότητα είναι να επαναλάβει την πρόταση – έκκληση του γράφοντος προς το κράτος. Την επόμενη φορά που θα θελήσει να επιδοτήσει το ρεύμα να δώσει την επιδότηση (από τον κρατικό προϋπολογισμό) στο πάγιο και όχι στην κιλοβατώρα. Γιατί υπάρχει κίνδυνος να μας πάρουν χαμπάρι…
